Już w Polsce

Przeprowadzka, powrót na stare śmieci i tak naprawdę zaczynam wszystko od nowa z ludźmi których już nie znam. Tak tak, teraz dopiero ich poznaję. Z domu wyprowadziłam się zaraz po ukończeniu liceum. Tułając się po stancjach rzadko odwiedzałam rodziców i teraz miałam po tylu latach znowu wprowadzić się do rodziców.

Wieje grozą? Baaardzo.

Oto ja nieustraszona i lubiąca ryzyko po raz kolejny rzuciłam się na wielkie zmiany.

Dziecko, mąż który wraca tylko na weekendy do domu i praca na część etatu to dość sporo jak na moje coraz to szczuplejsze barki. Niknę w oczach, jak to niektórzy skwitowali mój wygląd, ale walczę dalej.

Muszę powiedzieć że czasami jest cholernie ciężko, czuję się zagubiona, roztargniona, nie potrafię się zorganizować, a już na pewno nie wiem co i gdzie rozpakowałam. Organizacja leży i kwiczy, a raczej to ja będę niedługo leżeć i krzyczeć jak nie wezmę się w garść.

Lubię szybkie tempo życia , bo to jak nic innego mnie mobilizuje i nie mam czasu się zastanawiać nad głupotami. Czasami nawet łapię się na tym, że tęsknota za mężem nie jest tak duża jak się tego spodziewałam, jednak kiedy widzę go w progu czuję niesamowitą ulgę. To jak lek przeciwbólowy na wszystkie zmartwienia.

Często znajomi pytają mnie czy nie tęsknię za Holandią. Otóż nie tęsknię. Czuję się w Polsce świetnie. Tak jakby nie było mnie może z miesiąc. Wiem że to moje miejsce i nie zamienię już go na inne. Nie ukrywam, że dużo się zmieniło. Wszyscy jesteśmy o 3 lata starsi, a i miasto wygląda nieco inaczej. Pierwsze kilka dni oszołomienia szybko minęły i trzeba było rozpakować nasze dotychczasowe życie z pudeł i poukładać na nowych półkach.

Już prawie zapomniałam jak to było tam <w Holandii> daleko od tego wszystkiego.

Wielkie słowo „powrót” straszy i spędza sen z powiek nie jednej osobie. Do tego dorzućmy jeszcze lawinę pytań typu : „ Nie boisz się” „ Co będziesz robiła w Polsce”, „ Po co wracasz” „ Jak się przyzwyczaisz do zmiany pieniądza” i przyprawmy to wszystko stresem, strachem i odrobiną czarnowidztwa no i mamy bigos gotowy. Tak ciężki że nie wiadomo jak go strawić.

Ale wiecie co ? Ja Wam powiem co. Strach ma wielkie oczy!

A uczucie spełnienia marzenia o powrocie do kraju jest takie piękne że te 1400 km jakie przejechaliśmy autem maleje raptownie.

Kolejny krok do przodu ! Brawo ja i brawo Wy którym nie brakuje odwagi spełniać marzenia !

Powodzenia kochani i oby tak dalej !